لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (pdf) مراجعه فرمایید.

پیاده روی پایه ای ترین گزینه حمل ونقل پایدار به شمار می آید. بااین حال شمار بالای تصادفات عابران پیاده به یکی از مهم ترین چالش های حمل ونقل درون شهری تبدیل شده است. عمده تصادفات درگیر با عابران پیاده هنگام عبور آن‏ها از عرض خیابان رخ می دهند. اگرچه، برای بهبود ایمنی عابران پیاده تسهیلاتی همانند خط کشی عابر پیاده، پل های عابر پیاده و تقاطع ‏های چراغ دار در نظر گرفته شده است؛ اما اغلب عابران پیاده به دلایل مختلف ازجمله نگرش و ادراک آن ها در ارتباط با این گذرگاه ‏ها، از آنها استفاده نمی کنند. بنابراین، این مطالعه به تعیین نقش ادراک ایمنی و راحتی عابران پیاده بر میزان استفاده از این تسهیلات در شهر شیراز می پردازد. برای این منظور، از 697 عابر پیاده در 34 موقعیت از معابر اصلی شهر شیراز این پرسشگری صورت گرفت. نتایج حاصل از اجرای مدل لوجیت رتبه ای نشان می دهد، ایمنی و میزان راحتی درک‏شده توسط عابران پیاده بر میزان استفاده از خط ‏کشی عابر پیاده تأثیرگذار بوده و در ارتباط با پل ‏های عابر پیاده تنها ایمنی درک ‏شده بر استفاده از آنها توسط عابران پیاده تأثیر دارند. همچنین گروه مردان تمایل بیشتری به استفاده از خط کشی عابر پیاده در مقایسه با زنان داشته و با افزایش سن میزان استفاده از خط ‏کشی عابر پیاده کاهش می یابد. نتایج حاصل از این مطالعه می تواند به عنوان یک نقشه راه به منظور اولویت بندی اقدامات در جهت بهبود تسهیلات عبور عرضی عابران پیاده در برنامه ریزی های آتی توسعه پیاده مداری شهرها مدنظر متولیان مدیریت حمل ونقل درون شهری قرار گیرند.

0

مسیرهای عابر پیاده به عنوان بخش جدایی ناپذیر سیستم حمل و نقل شهری و ارتباط دهنده مبدا، مقصد با سواره رو می باشد. با توجه به مسائل و مشکلاتی که وسایل نقلیه موتوری درون شهری به وجود آورده، توجه جدی به پیاده ها می تواند با کاهش مصرف سوخت، آلودگی هوا، معضلات ترافیکی و هزینه خانوارها همراه باشد. همچنین سبب افزایش سلامتی جسمی و روحی شهروندان و خلق فضاهای شهری با کیفیتی مناسب خواهد شد. هدف از انجام این پژوهش سنجش قابلیت پیاده مداری مسیرهای عابر پیاده در خیابان های شهر اصفهان می باشد. روش پژوهش به صورت پیمایشی بوده، از بین عابران پیاده با استفاده از روش کوکران تعداد 400 نفر به عنوان نمونه آماری انتخاب شده اند و از طریق معیارهای مختلف به سنجش جنبه های مختلف کیفی و کمی پیاده روها پرداخته شده است. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از مدل ارزیابی تاپسیس و برای طبقه بندی محورهای مطالعاتی از مدل تحلیل خوشه ای استفاده شده است. نتایج پژوهش نشان داد، اختلاف خیلی زیادی در بین پیاده روههای شهر اصفهان از نظر میزان برخورداری از 54 معیار در نظر گرفته شده وجود دارد. محورهای استانداری و چهارباغ پایین نسبت به سایر محورها دارای قابلیت پیاده مداری بیشتری می باشند و محور قائمیه نسبت به سایر محورها از وضعیت بسیار نامطلوبتری برخوردار است.